Në mes të tensioneve të ashpra rajonale dhe ndërkombëtare, makina e shtypjes dhe ekzekutimeve të Republikës Islamike të Iranit po vepron me një shpejtësi marramendëse. Kjo valë e egër, që në pamje të jashtme paraqitet si përgjigje ndaj kërcënimeve të huaja, në të vërtetë është një reagim histerik dhe i dëshpëruar ndaj një frike të thellë dhe të rrënjosur: frika nga një alternativë demokratike, e organizuar dhe e mbështetur nga populli, e cila ka hedhur rrënjë brenda Iranit dhe kërcënon mbijetesën e despotizmit. Ky artikull analizon lidhjen mes kësaj shtypjeje të pamëshirshme, përpjekjeve të regjimit për të promovuar alternativa të rreme dhe rezistencës së guximshme që, nga zemra e burgjeve, kumbon si kambanë e vdekjes për tiraninë.

Frika nga alternativa e organizuar

Për dekada, strategjia e mbijetesës së Republikës Islamike është mbështetur në dy shtylla: shtypja e pamëshirshme brenda vendit dhe përhapja e gënjeshtrës se nuk ekziston asnjë alternativë e përshtatshme për qeverisjen e saj. Por sot, të dyja këto shtylla po lëkunden. Shtypja e egër e regjimit diktatorial që sundon Iranin nuk ka arritur të ndalojë vendosmërinë e popullit iranian, veçanërisht të rinjve, për të ndryshuar këtë regjim, dhe çdo ditë që kalon, ata dalin në rrugë më të fortë se kurrë për të rrëzuar këtë regjim.

Në arenën ndërkombëtare, Këshilli Kombëtar i Rezistencës së Iranit, një koalicion politik ku muxhahedinët janë forca kryesore, ka prezantuar planin me dhjetë pika të znj. Maryam Rajavi, i cili skicon një vizion të qartë për një Iran të lirë, demokratik dhe laik. Ky plan, me theks në heqjen e dënimit me vdekje, barazinë gjinore dhe ndarjen e fesë nga shteti, ka fituar mbështetje të gjerë në parlamentet dhe nga personalitetet politike në mbarë botën.

Kjo kombinim vdekjeprurës i një baze të brendshme aktive dhe legjimitetit ndërkombëtar është makthi i Khameneit. Për këtë arsye, krahas shtimit të presioneve, tehun e shtypjes e mpreh edhe më shumë, me shpresën se përmes frikës dhe terrorit mund të pengojë bashkimin e popullit me këtë alternativë.

Nga zemra e Evinit, një britmë që trondit litarin e varjeve

Nëse kërkojmë prova për ekzistencën e kësaj fryme rezistence dhe organizimi të gjallë, mjafton të dëgjojmë zërat nga burgjet e regjimit. Në thellësitë e burgut të Evinit, aty ku supozohej të shuhej vullneti i njerëzve, ka lindur një lëvizje e guximshme e quajtur “Të martat kundër ekzekutimeve”, e cila vazhdon prej muajsh.

Çdo të martë, gratë e burgosura politike, shumë prej të cilave të akuzuara për lidhje me muxhahedinët ose për kërkimin e drejtësisë për të afërmit e tyre të ekzekutuar, hyjnë në grevë. Ato mblidhen në oborrin e burgut dhe, me grushte të shtrënguara, këndojnë këngë rezistence dhe thërrasin: “Vdekje shtypësit, qoftë mbret apo udhëheqës!”

Ky slogan është manifesti i një kombi. Këto gra heroinë, përfshirë Maryam Akbari Monfared, e cila ka kaluar mbi 15 vjet në burg pa asnjë ditë leje, me këtë akt simbolik e kanë kthyer burgun nga një mjet shtypjeje në një fortesë të luftës. Duke sfiduar frikën nga ekzekutimi, ato dërgojnë një mesazh të qartë te shoqëria: rezistenca është gjallë dhe gjen rrugën e saj edhe në kushtet më të errëta. “Të martat kundër ekzekutimeve” nuk janë thjesht një protestë; ato janë rrahjet e zemrës së gjallë të asaj alternative që regjimi e ka kaq frikë, jehona e së cilës ka kapërcyer muret dhe është kthyer në motorin e celulave të kryengritjes në qytete.

Projekti i dështuar i alternativës së rreme

Krahas shtypjes së alternativës së vërtetë, regjimi dhe lobet e tij jashtë vendit po përpiqen me të gjitha forcat të promovojnë një “alternativë të rreme” dhe të padëmshme: Reza Pahlavin. Qëllimi i këtij projekti është të devijojë opinionin publik, të krijojë përçarje në radhët e opozitës dhe të përhapë idenë se iranianët janë të detyruar të zgjedhin mes “të keqes” dhe “të keqes më të madhe”.

Por pse ky projekt ka dështuar që në krye?

  1. Mungesa e bazës dhe organizimit të brendshëm: Ndryshe nga muxhahedinët, Pahlavi nuk ka asnjë rrjet të organizuar brenda Iranit. Mbështetja për të është e kufizuar në hapësirën virtuale dhe një pjesë të iranianëve jashtë vendit.
  2. Lidhja me një të kaluar të refuzuar: Identiteti i tij politik është i lidhur me diktaturën monarkike, të cilën populli iranian e rrëzoi me revolucion. Britma “Vdekje shtypësit, qoftë mbret apo udhëheqës” nga gratë e burgosura në Evin tërheq një vijë të qartë kundër çdo kthimi në të kaluarën.
  3. Karrierë e pasuksesshme dhe përçarëse: Mbi katër dekada aktivitet politik të tij nuk kanë prodhuar asnjë arritje organizative, dhe qëndrimet e tij kanë shkaktuar vazhdimisht përçarje mes forcave opozitare.

Në të vërtetë, regjimi nuk ka frikë nga emri i Reza Pahlavit, sepse e di që ai nuk posedon mjetet për të sjellë ndryshime dhe nuk përbën kërcënim për mbijetesën e regjimit.

Përfundim: Zgjedhja mes vdekjes dhe jetës

Shtimi i shtypjes dhe ekzekutimeve në Iran, bashkë me përpjekjet për të nxjerrë në pah alternativa të rreme, janë dy anët e një monedhe të vetme: frika e regjimit nga një e vërtetë e pamohueshme – ekzistenca e një alternative demokratike, të organizuar dhe me rrënjë të thella, zemra e së cilës rreh në Iran dhe në “Të martat kundër ekzekutimeve”. Këto britma që ngrihen nga thellësitë e burgjeve tregojnë se populli iranian nuk do të pranojë as despotizmin fetar aktual, as diktaturën monarkike të së kaluarës. Kjo jehonë e rezistencës është kambana e vdekjes për të dy diktaturat dhe paralajmëron agimin e një republike demokratike, për të cilën është derdhur shumë gjak.